over de helft
Door: Martine
Blijf op de hoogte en volg martine
09 Januari 2015 | Australië, Mackay
De eerste dag van het nieuwe jaar wordt gevuld met de nodige huishoudelijke taken: de camper krijgt een goede poetsbeurt en alle kleren, lakens en handdoeken hangen 's middags te drogen aan de waslijn. Want ook al ben je op reis, deze dingen gaan ook hier gewoon door. En als je lang onderweg bent, is het ook wel eens lekker om een dagje helemaal niets te ondernemen en gewoon een beetje te poetsen, computeren en lezen.
Maar wie Frank een beetje kent, weet dat dit nooit van lange duur is. Stil zitten en niets doen is nu eenmaal niet een van zijn sterkste eigenschappen. En dus gaan we op de meeste dagen er al vroeg op uit. Sommige dagen zijn helemaal voorbereid. Zo ook onze dagexcursie naar Fraser eiland. Met de ferry varen we naar het eiland, waar Lise voor het eerst in de zee snorkelt en we lekker wandelen over het strand.
Georganiseerde trips zijn leuk, maar wat eigenlijk toch wel het leukste is van reizen, is dat de leukste momenten vaak onverwacht en ongepland zijn. Zo vindt Frank op een avond eindelijk de boomkikker waar hij al 3 weken naar op zoek is. En waar of all places... in de keukenzink ergens op een geitenboerderij waar we een nachtje verblijven.
Ook het bezoek gisteren van het Dingo wildlife sanctuary bleek meer dan een simpele tussenstop. Het was een kleine opvang, geheel gerund door vrijwilligers, die het leuk vinden om iets over de dieren te vertellen en ze te laten zien. En zo sta ik al snel met een skink in mijn handen, voeren we de kangoeroes en mag Lise zelfs een weesje de fles geven en vasthouden. Echt super.
Als we vervolgens 's avonds bij onze camping aankomen is daar ook een ander Nederlands gezin met hun vierjarige dochter. Het klikt gelijk en de meiden hebben de grootste lol samen. Als we in de campingkeuken staan te kletsen krijgen we ineens van een van de andere campinggasten twee stukken marsepein aangeboden, een Sint en een piet. Ze had ze gekregen uit Nederland en dacht dat de kinderen het wel lekker zouden vinden. Dat had ze goed ingeschat, want het suikergoed is al snel helemaal op. Komt ze nogmaals langs of we misschien ook weten hoe je poffertjes moet maken... ze kan het Nederlandse recept op de verpakking niet lezen. Tja dat kunnen we wel! En zo zitten we even later met zijn allen poffertjes te eten in Australië. Gekker moet het toch niet worden.
Al hoewel.. Als je een dolfijn visjes geven niet meerekent. Want dat hebben Lise en ik gisteren ook nog gedaan. In Tin Can Bay woont een wilde dolfijnenfamilie die elke morgen visjes komt eten bij de plaatselijke haven. Oké je moet 5 dollar betalen om een visje te mogen geven, maar is wel kei leuk om te doen.
Hopelijk blijven dit soort leuke momenten ook ons op de tweede helft van onze reis verrassen. Ik zou zeggen, kom maar op, we zijn er klaar voor!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley